Za każdym dzieckiem, które wierzy w siebie,

stoi Rodzic, który uwierzył w nie jako pierwszy.

                                          multiRodzice.pl

Wszystkie dzieci, również te ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi stanęły przed koniecznością korzystania z nauczania zdalnego. Obecna ich sytuacja szkolna nie należy do komfortowych. O wiele łatwiej było tworzyć prawidłowe warunki dydaktyczne, czy też dostosowywać wymagania edukacyjne do specjalnych potrzeb ucznia, gdy zasiadał on w ławce szkolnej, kiedy był z nim bezpośredni kontakt. Można było mu oferować wsparcie dostosowane do potrzeb chwili.

Kształcenie na odległość, przed którym stanęły rzesza uczniów, nauczycieli oraz rodziców i opiekunów wymaga wykorzystania nowych narzędzi oraz zastosowania w tej niełatwej pracy zupełnie innych niż dotychczas metod nauczania.

Wszechstronny rozwój dziecka jest celem priorytetowym zarówno szkoły, jak i rodziców. Choć wychowawczej działalności rodziny nie jest w stanie zastąpić żadne inne środowisko, ani nawet najlepsza placówka edukacyjna to efektywna współpraca między uczniem, nauczycielem i rodzicem w tej działalności jest najistotniejsza. W złożonym i trudnym procesie kształcenia dzieci z deficytem rozwojowym bazą prawidłowych relacji w tym trójkącie jest współodpowiedzialność. Im więcej wzajemnej życzliwości, zrozumienia i dążenia w jednym kierunku, tym lepsza współpraca i relacje.

Dziecka z niepełnosprawnością lub deficytem rozwojowym nie da się uczyć w oderwaniu od jego relacji z rodzicami. Rodzic odgrywa tu kluczową rolę. W dotychczasowej rzeczywistości to rodzic każdego dnia dzielił z dzieckiem radości i smutki, sukcesy i porażki, kontrolował uzupełnione zeszyty i odrobione prace domowe, poranne wstawanie i spakowany plecak.

To  rodzic spędzał mnóstwo czasu by pomóc w dopełnianiu obowiązków, w pamiętaniu o przeczytanej na czas lekturze szkolnej, kolejnym sprawdzianie, stroju na lekcje wychowania fizycznego czy szkolnej wycieczce. Niejednokrotnie musiał być ambasadorem i adwokatem swojego dziecka w kontaktach ze światem.

W szkolnej rzeczywistości na sukces dziecka z dysleksją składa się wysiłek wielu osób i wiele różnych czynników. Mając dziecko z opinią z Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej rodzice nie mogą w zdalnej edukacji zrzucić nagle całej odpowiedzialności na szkołę i nauczycieli, tak samo jak nauczyciele nie mogą nagle powierzyć tej odpowiedzialności rodzicom.

W czasie kontynuowania procesu nauczania w warunkach domowych rodzice muszą być wsparciem dla nauczyciela i ucznia dysfunkcyjnego.

DRODZY RODZICE!

• musicie zaakceptować fakt, że teraz w zdalnym nauczaniu wasza pomoc jest niezbędna;
• zachowujcie spokój i panujcie nad emocjami;
• nie wpadajcie w gniew, gdy dziecko was irytuje;
• nie lekceważcie dziecięcych problemów. Znajdźcie czas i poświęćcie go tylko dziecku;
• pamiętajcie o najkorzystniejszym do nauki czasie.

Nie traktujcie jednak podanych przedziałów sztywno i dosłownie. Należy je mieć na uwadze podczas organizowani pracy dziecka dyslektycznego:

• pomagajcie rozsądnie. Wykonujcie zadania z dzieckiem, ale nie za niego. Nie pomagacie mu robiąc za niego lub podsuwając mu gotowe rozwiązania;
• starajcie się zainteresować swoje dziecko tym, czego ma się nauczyć.
• pracujcie razem twórczo i kreatywnie, w sposób interesujący, nawet jeśli jest on niekonwencjonalny;
• pokażcie, że zdobywanie wiedzy może być świetną rodzinna zabawą, szczególnie teraz, gdy więcej czasu spędzacie pozostając razem w domu.
• zagrajcie w quizy lub zabawy edukacyjne;
• nie pozwólcie, by dziecko źle mówiło o szkole.

Czasem słyszymy, jak dziecko ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi mówi: „ Nie wiem, jestem głupi”, „…nie dam rady” , „… i tak mi się nie uda”. Są to głosy, które są wrogami sukcesu. Opatrywanie dzieci etykietkami „nie potrafisz ”, „jesteś za słaby” ogranicza ich nadzieje, marzenia i możliwości:

• motywujmy mądrze. Motywacja jest siłą pobudzającą do nauki, zdobywania wiedzy, rozszerzenia zainteresowań. Kiedyś uważano, że groźba kary i pasa lub awantury zmotywuje do nauki. Jednak prawda jest taka, że od kary skuteczniejsze są nagrody;
• widząc starania i wkład pracy dziecka w sprostanie wymagań nauczania zdalnego podkreślajcie nawet drobne osiągnięcia lub maleńkie sukcesy swego syna/ córki;
• okazujcie zainteresowanie, troskę, chwalcie nie tylko za efekty, ale i za włożony wysiłek;
• czytajcie wraz z dzieckiem;
• powtarzajcie wielokrotnie, wyuczone wcześniej treści, w sposób zróżnicowany. Pamiętajcie, że „jeden raz”, w przypadku ucznia z deficytami pamięci, nigdy nie wystarczy.
• współpracujcie ze szkołą i nauczycielem, bo to właśnie on jest waszym sprzymierzeńcem. Rodzic i nauczyciel powinni stać po jednej stronie barykady, gdy po drugiej znajdują się specyficzne trudności w nauce. Należy mieć jeden front, aby dążyć do tych samych celów pedagogicznych.

Profesor Marta Bogdanowicz, światowy autorytet w zakresie dysleksji, opracowała dekalog dla rodziców dzieci dyslektycznych. Warto, aby każdy rodzic, któremu przyszło wychowywać i wspierać dziecko z tą dysfunkcją, zapoznał się z nim:

NIE – „nie czyń bliźniemu, co Tobie niemiłe”

1. Nie traktuj dziecka jak chorego, kalekiego, niezdolnego, złego lub leniwego.
2. Nie karz, nie wyśmiewaj dziecka w nadziei, że zmobilizujesz je to do pracy.
3. Nie łudź się, że dziecko „samo z tego wyrośnie”, „weźmie się w garść”, „przysiądzie fałdów” lub, że ktoś je z tego „wyleczy”.
4. Nie spodziewaj się, że kłopoty dziecka pozbawionego specjalistycznej pomocy ograniczą się do czytania i pisania i skończą się w młodszych klasach szkoły podstawowej.
5. Nie ograniczaj dziecku zajęć pozalekcyjnych, aby miało więcej czasu na naukę, ale i nie zwalniaj go z systematycznych ćwiczeń

TAK – „strzeżonego Pan Bóg strzeże”

6. Staraj się zrozumieć swoje dziecko, jego potrzeby, możliwości i ograniczenia, aby zapobiec trudnościom szkolnym.
7. Spróbuj jak najwcześniej zaobserwować trudności dziecka: na czym polegają i co jest ich przyczyną. Skonsultuj się ze specjalistą (psychologiem, pedagogiem, logopedą).
8. Aby jak najwcześniej pomóc dziecku:

• zaobserwuj w codziennej pracy z dzieckiem, co najskuteczniej mu pomaga,
• korzystaj z odpowiedniej literatury i fachowej pomocy nauczyciela -terapeuty
• bądź w stałym kontakcie z nauczycielem i pedagogiem szkolnym.

9. Bądź życzliwym, pogodnym przewodnikiem i towarzyszem swojego dziecka w kłopotach szkolnych
10. Chwal i nagradzaj swoje dziecko nie tyle za efekty jego pracy, ile za włożony w nie wysiłek. Spraw, aby praca z dzieckiem była przyjemna dla was obojga.

opr.: prof. dr hab. Marta Bogdanowicz

źródło; https://pase.pl/inspiracje/uczen-dyslektyczny-w-czasie-nauczania-zdalnego-tryptyk-kryzysowy/

przygotowała Ewa Kucharska – pedagog szkolny